Παρέμβαση Κ. Κούνεβα στην συνεδρίαση της Αντιπροσωπείας Ε.Ε. – Κεντρικής Ασίας με το Κιργιστάν
Η Κ. Κούνεβα στην ομιλία της στην συνεδρίαση της Αντιπροσωπείας Ε.Ε. -Κεντρικής Ασίας του Ε.Κ. παρουσία βουλευτών του Κιργιστάν (18/4/2016), επεσήμανε την ανάγκη να οικοδομηθεί μία «Συμμαχία κατά του τρόμου» με όπλα την συνεργασία, το εμπόριο και την ανάπτυξη. Κύριος στόχος είναι η δημιουργία υγιών και γερών κοινωνιών.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:
Να σας καλωσορίσω με τη σειρά μου και να σας πω ότι είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενη για την ευκαιρία που μας δίνεται να γνωριστούμε και να συνεργαστούμε. Δεν σας κρύβω πως για τη χώρα σας έχω μόνο διαβάσει, δεν έχει τύχει να την επισκεφτώ. Αλλά διαβάζοντας για την ιστορία, τον πολιτισμό και την κουλτούρα σας, νομίζω πως έχουμε πολλά να μάθουμε από εσάς, ειδικά σε ό,τι αφορά την κουλτούρα της συνεργασίας.
Διαβάζοντας για τη δράση της χώρας στα πλαίσια του Διεθνούς Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάη και για την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, διαπίστωσα πως είστε ένας λαός βαθιά συνεργατικός και εργατικός, ένας σημαντικός παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, και της Ευρώπης. Και να σας εξηγήσω γιατί. Μελετώντας την πολιτική και τα ανακλαστικά τα οποία αναπτύξατε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, στη μάχη ενάντια στην τρομοκρατία, σας θαύμασα. Για παράδειγμα, το 2001 όταν πήρατε την απόφαση να συγκροτήσετε ένα νέο αντιτρομοκρατικό κέντρο για ελέγξετε την κατάσταση στα σύνορα με το Αφγανιστάν, βλέποντας την απειλή που πλησίαζε. Τις συνεργασίες που αναπτύξατε με τη Ρωσία και την Κίνα, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, για να δημιουργήσετε αναχώματα στην επέλαση του Ισλαμικού Κράτους. Τα λέω όλα αυτά, αν και εσείς τα ξέρετε, για να κατανοήσουμε κι εμείς τη σημασία που έχει να ενισχύσουμε τους δεσμούς με τη χώρα σας, που όπως είπα και πριν, φαίνεται να είναι μια χώρα που ξέρει τι σημαίνει συνεργασία.
Σκεφτόμουν λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε ενάντια στον εξτρεμισμό και την απειλή της τρομοκρατίας, η οποία πια δεν γνωρίζει σύνορα.
Αυτό που θα πρότεινα να σκεφτούμε, ειδικά με τους εταίρους μας στην Κεντρική Ασία, είναι να οικοδομήσουμε μια “Συμμαχία κατά του τρόμου”.
Απεχθάνομαι τον μιλιταρισμό, οπότε δεν σκέφτομαι για τη συμμαχία αυτή να χρησιμοποιήσουμε πολεμικά όπλα, αλλά ισχυρότερα όπλα, όπως είναι εκείνα της συνεργασίας, του εμπορίου και της ανάπτυξης.
Ο εξτρεμισμός και η τρομοκρατία είναι αποτέλεσμα της φτώχειας, της έλλειψης εκπαίδευσης, του κοινωνικού αποκλεισμού.
Δεν είναι μόνο αυτές οι αιτίες, αλλά θεωρώ πως αυτές είναι οι πιο σημαντικές.
Οι τελευταίες επιθέσεις που έγιναν σε ευρωπαϊκό έδαφος δεν έγιναν από πρόσφυγες και μετανάστες. Έγιναν από νέους ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ευρώπη.
Δεν αναρωτιέστε κι εσείς, πώς νέες και νέοι που έχουν ανατραφεί στις χώρες μας, αποφασίζουν να φύγουν, να εγκαταλείψουν τις κοινότητές μας και να στραφούν εναντίον μας;
Μελέτησα μια έρευνα που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και μου έκαναν εντύπωση τα ευρήματά της.
Δείχνουν ότι η ριζοσπαστικοποίηση των νέων Ευρωπαίων επέρχεται σε προχωρημένη εφηβική ηλικία.
Οι περισσότεροι που πέφτουν στα δίχτυα των τζιχαντιστών είναι νέοι και νέες που διέρχονται ένα μεταβατικό στάδιο της ζωής τους: μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς, μαθητές, στο μεσοδιάστημα από δουλειά σε δουλειά, άτομα που έχουν εγκαταλείψει το σπίτι τους, αναζητώντας νόημα και αναγνώριση στη ζωή τους.
Προκύπτει, επίσης, πως στις κοινωνίες από τις οποίες προέρχονται, οι μαχητές του ISIS κάθε άλλο παρά αναγνωρίζονται ως κοινωνικά αποκλεισμένα.
Τα στοιχεία δείχνουν, επίσης, ότι η ριζοσπαστικοποίηση δεν προκύπτει από «χαμηλό ηθικό και αυτοπεποίθηση» ή «πλύση εγκεφάλου», όπως πιστεύουμε, καθώς η ένταξη των ξένων –ιδίως των Ευρωπαίων– στις τάξεις των μαχητών γίνεται «οικειοθελώς».
Η στρατολόγηση στον ISIS φαίνεται πως λειτουργεί ως «κάλεσμα για δόξα και περιπέτεια» στους νέους, σε μια κατάσταση όπου «ο ιερός πόλεμος τους προσφέρει την ευκαιρία να γίνουν ήρωες».
Αυτό ακριβώς προβάλλει ως προσφορά στους μαχητές το Ισλαμικό Χαλιφάτο: «μια ευκαιρία απελευθέρωσης του ατόμου από έναν κόσμο ψευδεπίγραφης ελευθερίας και ανούσιων επιλογών».
Στον εξτρεμισμό καταφεύγουν νέοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αποσυνδεθεί από τις παραδόσεις και αναζητούν απεγνωσμένα μια κοινωνική ταυτότητα που να τους αποδίδει ατομική σπουδαιότητα και δόξα. Αυτή είναι και η σκοτεινή πλευρά της παγκοσμιοποίησης.
Τα άτομα ριζοσπαστικοποιούνται, στην προσπάθειά τους να βρουν μία στέρεα ταυτότητα σε έναν κόσμο, στον οποίο δεν βρίσκουν νόημα.
Τα παιδιά μας δείχνουν ότι η κοινωνία μας και ο τρόπος που ζούμε, ο βαθιά εγωιστικός και ανταγωνιστικός τρόπος που μας βάζει να επικεντρωνόμαστε στην αναζήτηση ατομικού πλουτισμού μόνο, πρέπει να αλλάξει. Έχουμε εγκαταλείψει την καλλιέργεια και οικοδόμηση υγιών και γερών κοινωνιών, δεν μαθαίνουμε τα παιδιά μας πως να αναπτύσσουν πολιτικά και κριτικά ανακλαστικά. Χρειαζόμαστε αλλαγή κοινωνικής κουλτούρας.
Συνεπώς, συμφωνώ με τη δήλωση που είχε κάνει ο πρόεδρος Αταμπάγιεφ, πριν περίπου ένα χρόνο. Τρισεκατομμύρια δολάρια δαπανώνται για τους πολέμους στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ ή τη Λιβύη, όμως δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε με τα όπλα, με τη δύναμη. Μπορούμε να τους σταματήσουμε μόνο με τη δημιουργία ενός δημοκρατικού, κοσμικού μουσουλμανικού κράτους.
Αυτό θα λειτουργήσει ως παράδειγμα. Νομίζω πως για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που καταλαβαίνει καλά μόνο τη γλώσσα του χρήματος, είναι πολύ πιο φθηνό να βοηθήσουμε χώρες όπως το Κιργιστάν να οικοδομήσουν υγιείς κοινωνίες και οικονομίες, ώστε να μην δημιουργούνται συνθήκες που τρέφουν τον εξτρεμισμό. Σε αυτή τη λογική πρέπει να κινούνται οι συνεργασίες μας.
Στην έρευνα που σας ανάφερα, η προειδοποίηση που μας δίνουν οι ειδικοί είναι ότι χωρίς συντονισμένη πνευματική και διανοητική προσπάθεια, χωρίς εκπαίδευση, ευαισθητοποίηση και εξατομικευμένη προσοχή, δεν αναμένεται πρόοδος ενάντια στον ISIS και άλλες, παρόμοιες ομάδες οι οποίες θα προκύψουν στο μέλλον.
Αν δεν προχωρήσουμε στις απαραίτητες ενέργειες, φαίνεται πως μόνη εναλλακτική θα είναι η χρήση δύναμης, η οποία δεν θα οδηγήσει παρά σε νέο κύκλο τρόμου, πόνου και αγωνίας.
Το Ισλαμικό Χαλιφάτο θέλει από εμάς να σκεφτούμε αντίστροφα, να πυροδοτήσουμε τον ανταγωνισμό που στήνει. Ας μην πέσουμε σε αυτήν παγίδα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ακούσω από εσάς, ποιες νομίζετε πως είναι οι πρωτοβουλίες που μπορούμε να λάβουμε από κοινού για να μην παραδοθούμε στον φόβο και τον πανικό.
18/04/16
