Εργασιακός μεσαίωνας στις παραμεθόριες περιοχές όπου έχουν μετεγκατασταθεί και ελληνικές επιχειρήσεις- Συνάντηση με το «Αυτόνομο Εργατικό Συνδικάτο» και ομιλία με θέμα «Αριστερά και Συνδικάτα»
Την αμέριστη υποστήριξη της στους νέους ανθρώπους που δημιούργησαν το «Αυτόνομο Εργατικό Συνδικάτο» στη Βουλγαρία εξέφρασε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Κούνεβα κατά τη σύντομη παραμονή της στη Σόφια από τις 27 έως και τις 29 Μαΐου, όπου συμμετείχε σε Διεθνή Διάσκεψη της Βουλγαρικής Αριστεράς.
Κατά τη συνάντηση της με τους νέους συνδικαλιστές, που δίνουν το δικό τους αγώνα κάτω από αντίξοες συνθήκες στη Βουλγαρία, η Κ. Κούνεβα πληροφορήθηκε για τα προβλήματα στις εργασιακές σχέσεις των Βούλγαρων εργαζόμενων, ιδιαίτερα στις παραμεθόριες με την Ελλάδα περιοχές, όπου έχουν μετεγκατασταθεί αρκετές ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα του ιματισμού, με κίνητρο το χαμηλότερο εργατικό κόστος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που της παρέθεσαν οι νέοι συνδικαλιστές, υπάρχει κάθετη υποχώρηση σε όλους τους τομείς της προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων. Οι επιχειρήσεις δεν θέλουν την ενεργοποίηση σωματείων στο εσωτερικό τους, οι απολύσεις είναι σχεδόν απελευθερωμένες από κάθε περιορισμό, όπως επίσης και το ωράριο εργασίας. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πολλές επιχειρήσεις και καταστήματα λειτουργούν και τις Κυριακές.
«Όλα πρέπει να γίνουν σχεδόν από το μηδέν σε ό,τι αφορά τα συνδικάτα», είπε η Κ. Κούνεβα, μιλώντας στη διάσκεψη της Βουλγαρικής Αριστεράς για τη σχέση της νέας βουλγαρικής αριστεράς με τα συνδικάτα. «Δεν λέω ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τα συνδικάτα που υπάρχουν τώρα ή να τα αφήσουμε να διαλυθούν. Αλλά πρέπει ως αριστεροί να φτιάξουμε ένα μοντέλο ανασυγκρότησης των συνδικάτων που να βασίζεται στη δημοκρατία, στη διαφάνεια και πάνω από όλα στις πραγματικές συνθήκες της απασχόλησης που έχουν αλλάξει τόσο πολύ», σημείωσε η Κ. Κούνεβα, εστιάζοντας την προσοχή της στην ανάγκη να δημιουργηθούν και στη Βουλγαρία «συνδικάτα βάσης τα οποία οι εργαζόμενοι θα υπερασπίζονται γιατί θα είναι δικό τους δημιούργημα».
Συγκινητική ήταν και η υποδοχή που της επιφύλαξαν τα μέλη και οι φίλοι της Βουλγαρικής Αριστεράς κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Διάσκεψης που διοργάνωσαν, σε συνεργασία με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. με θέμα «Εναλλακτικές για μια αριστερή πολιτική». Στη Διάσκεψη συμμετείχαν η πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και εκπρόσωποι της αριστεράς από την Πορτογαλία, τη Μολδαβία, την Τσεχία, την Ιταλία, την Ισπανία και, φυσικά, την Ελλάδα.
Στους παρακάτω συνδέσμους μπορείτε να δείτε εξαιρετικές φωτογραφίες που μας έστειλαν οι φίλοι από την Βουλγαρία, Μ. Δημητρώφ και Ν. Μπελαλόβ.
http://https://www.facebook.com/mar.dimitrov/posts/527996847393319?__mref=message_bubble
http://https://www.facebook.com/nikolai.belalov/media_set?set=a.10210020470174800.1073743101.1427481873&type=3
Η ομιλία της Κ. Κούνεβα στη Διεθνή Διάσκεψη της Βουλγαρικής Αριστεράς
Ολόκληρη η ομιλία της Κ. Κούνεβα στη Διάσκεψη της Βουλγαρικής Αριστεράς με θέμα «Αριστερά και Συνδικάτα» έχει ως εξής:
«Αγαπητοί φίλοι,
Χαίρομαι που είμαι ανάμεσά σας, ανάμεσα σε συμπατριώτες αλλά και φίλους από άλλες βαλκανικές χώρες. Έχουμε όλοι μας αρκετές κοινές εμπειρίες. Αλλά και πολλές διαφορετικές εμπειρίες, γιατί οι χώρες από τις οποίες προερχόμαστε ακολούθησαν διαφορετικές διαδρομές μετά το 1989, όταν τα καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν και οι οικονομικές και κοινωνικές δομές τους, που βασίζονταν στο κράτος, κυριολεκτικά διαλύθηκαν.
Έχοντας εμπειρία και από τη Βουλγαρία και από την Ελλάδα, αλλά έχοντας και μια γενικότερη εικόνα από την κατάσταση στην Ευρώπη τα δύο τελευταία χρόνια που είμαι ευρωβουλευτής, μπορώ να πω ότι το σημαντικότερο κοινό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε όλη την ήπειρο είναι η κατάρρευση της δύναμης των συνδικάτων τους. Αυτή η κατάρρευση, δυστυχώς, δημιουργεί και μια άλλη δυσκολία: αποδυναμώνει την αριστερά που για πολλές δεκαετίες αντλούσε τη δύναμη της, την επιρροή της από τη σχέση της με τα συνδικάτα και τους αγώνες τους.
Τα στοιχεία που έχουμε είναι απελπιστικά. Σε όλη την Ευρώπη η συμμετοχή των εργαζόμενων στα συνδικάτα δεν ξεπερνάει το 10%. Ακόμη και στη Γαλλία, που είχε καλή συνδικαλιστική παράδοση, το ποσοστό συμμετοχής των εργαζομένων στα συνδικάτα τους είναι μόλις 7%. Κι όμως, εδώ και τρεις μήνες στη Γαλλία είναι σε εξέλιξη ένας σοβαρός και σκληρός αγώνας κατά του νομοσχεδίου της κυβέρνησης Ολάντ που διαλύει τις εργασιακές σχέσεις και την εργατική νομοθεσία. Αλλά αυτός ο αγώνας έχει στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό σε εργαζόμενους και νέους που είναι έξω από τα συνδικάτα.
Γιατί τα συνδικάτα έχουν χάσει τόσο πολύ την επιρροή τους; Γιατί οι εργαζόμενοι δεν τα εμπιστεύονται; Είναι πολλοί οι λόγοι, εγώ θα περιοριστώ στους πιο βασικούς, που λίγο πολύ τους ξέρουμε και τους καταλαβαίνουμε όλοι.
Πρώτο. Έχει αλλάξει δραματικά η δομή της οικονομίας και της ίδιας της εργασίας. Τα παλιά, παραδοσιακά συνδικάτα στηρίζονταν κυρίως στη βιομηχανία, που ήταν η βάση των ευρωπαϊκών οικονομιών. Τώρα, η βιομηχανική δραστηριότητα έχει συρρικνωθεί και έχει σε μεγάλο βαθμό μεταφερθεί στην Ασία. Στις ευρωπαϊκές οικονομίες επικρατεί ο τομέας των υπηρεσιών.
Δεύτερο. Έχει αλλάξει και η δομή των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Τα περισσότερα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά προϊόντα που έχουν μπει στη ζωή μας παράγονται από πολυεθνικές επιχειρήσεις που έχουν αλλού την έδρα τους, αλλού παράγουν το ένα εξάρτημα και αλλού το άλλο, αλλού κάνουν τη συναρμολόγηση, αλλού τη συσκευασία και αλλού τη διανομή των προϊόντων. Οι εργαζόμενοι που συμβάλλουν στην παραγωγή ενός προϊόντος ανάμεσα σε πολλές χώρες δεν ξέρουν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, δουλεύουν με διαφορετικές εργασιακές σχέσεις και φαίνεται σχεδόν αδύνατο να συντονιστούν σε έναν αγώνα.
Τρίτο. Ειδικά στην Ευρώπη, οι μεγάλες ανισότητες από χώρα σε χώρα και η κακή οικονομική κατάσταση ιδιαίτερα στην ανατολική Ευρώπη, όπως στη Βουλγαρία, έχει προκαλέσει μεγάλα ρεύματα μετανάστευσης. Δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων έχουν μεταναστεύσει στις χώρες τις δυτικής Ευρώπης σαν φθηνό εργατικό δυναμικό. Οι διαφορές στη γλώσσα, στην κουλτούρα, οι δυσκολίες προσαρμογής στο νέο περιβάλλον κάνουν πολύ δύσκολη και την ένταξή τους στα συνδικάτα.
Τέταρτο. Σε όλες τις χώρες, με την ενθάρρυνση και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν προωθηθεί μέτρα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που αδυνατίζουν τη θέση του εργαζόμενου, αλλά και των συνδικάτων. Όταν κυριαρχούν η ατομική σύμβαση εργασίας, η ατομική διαπραγμάτευση του εργαζόμενου με τον εργοδότη τους, η λεγόμενη ευελιξία στον χρόνο και τους όρους εργασίας, όταν οι συλλογικές συμβάσεις για τους μισθούς και τα άλλα δικαιώματα καταργούνται ή υποβαθμίζονται, τότε τα συνδικάτα χάνουν το νόημα της ύπαρξής τους. Επίσης, η υψηλή ανεργία που καταγράφεται στις περισσότερες χώρες κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα για τα συνδικάτα.
Πέμπτο. Έχουμε μια τρομακτική αλλαγή στις κοινωνικές αξίες των ανθρώπων και ιδιαίτερα των εργαζόμενων. Ο νεοφιλελευθερισμός και όλες οι αλλαγές που περιγράψαμε έχει κάνει το περιβάλλον της εργασίας πολύ ανταγωνιστικό, ωθεί τους ανθρώπους στον ατομισμό, αδυνατίζει τους δεσμούς αλληλεγγύης και τη συλλογικότητα. Ακόμη και το εκπαιδευτικό σύστημα έχει προσαρμοστεί σε αυτό το μοντέλο, και διαπαιδαγωγεί τα παιδιά στον ανταγωνισμό, στον ατομικισμό και στην ιδέα της ατομικής ευημερίας, αδιάφορο αν δεν υπάρχει συλλογική ευημερία.
Και έκτο. Γι’ αυτή την εξέλιξη φταίνε και τα ίδια τα συνδικάτα, αλλά και η αριστερά, που είχε πάντα μια προνομιακή σχέση με αυτά. Στις περισσότερες χώρες που είχαν μεγάλη συνδικαλιστική παράδοση, τα συνδικάτα είναι κατακερματισμένα. Βλέπουμε σε μια χώρα δυο, τρεις, ακόμη και τέσσερις εθνικές συνομοσπονδίες, που κάθε μια τους πρόσκειται σε μια πολιτική δύναμη. Στον ίδιο κλάδο μπορεί να υπάρχουν πολλά συνδικάτα. Οι ηγεσίες των συνδικάτων έχουν μια γραφειοκρατική αντίληψη και είναι αποκομμένες από τη βάση των ίδιων των εργαζόμενων. Δεν ξέρουν τι συμβαίνει πραγματικά σε έναν χώρο εργασίας, τι πόλεμο κάνουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους.
Γενικά, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει κάνει καμιά σοβαρή προσπάθεια να προσαρμοστεί στις τρομακτικές αλλαγές που έχουν γίνει στην οικονομία και στην απασχόληση, όπως για παράδειγμα ο συντονισμός σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Και έχω την εντύπωση ότι και οι περισσότερες δυνάμεις τις αριστεράς συμπεριφέρονται σαν να μην θέλουν κάτι τέτοιο. Γιατί; Ίσως γιατί πιστεύουν ότι σε εθνικό επίπεδο μπορούν να ελέγξουν καλύτερα τα πράγματα. Αλλά αυτό είναι και ανόητο και λάθος. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ελέγχει τίποτα. Τα συνδικάτα κινδυνεύουν να μείνουν με τις σφραγίδες τους και τα γραφεία τους, χωρίς μέλη, και επομένως χωρίς επιρροή και για την ίδια την αριστερά. Και όσο αποφεύγουν να συντονιστούν σε διεθνές επίπεδο, τόσο μειώνεται η δύναμη τους. Στο μεταξύ, ο αντίπαλος, το κεφάλαιο, συντονίζεται όσο καλύτερα μπορεί για να εξασφαλίσει το δικαίωμά του να εκμεταλλεύεται απεριόριστα τους εργαζόμενους με τους πιο διαφορετικούς τρόπους.
Τι πρέπει να κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουν τα ίδια τα συνδικάτα και η αριστερά;
Όλα πρέπει να γίνουν σχεδόν από το μηδέν. Δεν λέω ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τα συνδικάτα που υπάρχουν τώρα, να τα αφήσουμε να διαλυθούν. Αλλά πρέπει ως αριστερά να φτιάξουμε ένα μοντέλο ανασυγκρότησης των συνδικάτων που να βασίζεται στη δημοκρατία, στη διαφάνεια και πάνω από όλα στις πραγματικές συνθήκες της απασχόλησης που έχουν αλλάξει τόσο πολύ.
Το ποια θα είναι η δομή των συνδικάτων σε κάθε χώρα, ώστε να μπορούν να προσελκύσουν τους εργαζόμενους όλων των κατηγοριών, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να εξετάσουν οι προοδευτικές δυνάμεις και τα συνδικάτα με βάση τις ιδιομορφίες και τις ιδιαίτερες κουλτούρες κάθε χώρας.
Όμως, υπάρχουν δυο πράγματα που είναι παντού αναγκαία.
Το πρώτο είναι ότι κάθε συνδικαλιστική δομή, ακόμη και η πιο μικρή που δρα σε ένα χώρο εργασίας πρέπει να είναι δημιούργημα των ίδιων των εργαζόμενων. Να στηρίζεται στην ελεύθερη βούλησή τους και στη δημοκρατία στις μεταξύ τους σχέσεις. Χρειαζόμαστε συνδικάτα βάσης που οι εργαζόμενοι να έχον λόγο να τα υπερασπίζονται, γιατί θα είναι δικό τους δημιούργημα. Το πώς θα οργανώνονται σε κλαδικό και εθνικό επίπεδο είναι κρίσιμο, αλλά χωρίς γερά συνδικάτα βάσης είναι αδύνατο να έχουμε καλό εθνικό συντονισμό.
Και το δεύτερο σημαντικό είναι πως, όποια και αν είναι η δομή των συνδικάτων σε κάθε χώρα, δεν θα έχουν καμιά αξιόλογη δύναμη και επιρροή αν δεν συντονιστούν πρώτα σε ευρωπαϊκό και έπειτα και σε διεθνές επίπεδο. Βλέπουμε ότι το κεφάλαιο, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις συντονίζονται με ένα σωρό μέσα, όπως η TTIP, ακριβώς για να αποδυναμώσουν όσο μπορούν τις δυνάμεις της εργασίας. Οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και η αριστερά πρέπει να φτιάξουν τους δικούς τους μεγάλους, πανευρωπαϊκούς και διεθνείς συνασπισμούς. Αλλιώς, θα γυρίσουμε πίσω, στον 18ο αιώνα, σε έναν κόσμο χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία. Είναι θέμα επιβίωσης. Πρώτα απ’ όλα των ίδιων των εργαζόμενων, αλλά και των συνδικάτων και της αριστεράς.
Σας ευχαριστώ».
