Όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και οι Πράσινοι, και πολλοί από τους Σοσιαλιστές, και αρκετοί από τις άλλες πολιτικές ομάδες συμφωνούν πια ότι η λιτότητα είναι η βασική απειλή για την ενότητα της Ευρώπης” ή * “Αυτή η διαπραγμάτευση δεν είναι υπόθεση μόνο της κυβέρνησης και των δανειστών, είναι πρώτ’ απ’ όλα των ίδιων των εργαζόμενων
Τη “βαριά ατμόσφαιρα” που επικρατεί στις Βρυξέλλες μετά το Brexit, την επίθεση στη Νίκαια και τις εξελίξεις στην Τουρκία επισημαίνει στην “Αυγή” της Κυριακής η Κωνσταντίνα Κούνεβα, σημειώνοντας, όμως, ότι δεν έχουν όλοι τους ίδιους στόχους για το μέλλον της Ευρώπης. Παράλληλα, εκφράζει την ανησυχία της ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης για την αδράνεια των εργατικών συνδικάτων και διευκρινίζει ότι οι “βέλτιστες πρακτικές” δεν είναι ταυτόσημη έννοια με το ευρωπαϊκό κεκτημένο σε ό,τι αφορά τα εργασιακά.
Ποιο είναι το κλίμα που διαμορφώνεται στις Βρυξέλλες έναν μήνα μετά το Brexit;
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο το Brexit που κάνει βαριά την ατμόσφαιρα στις Βρυξέλλες, στο κέντρο των ευρωπαϊκών θεσμών. Είναι κι αυτά που μεσολάβησαν μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία. Είναι η επίθεση στη Νίκαια της Γαλλίας, είναι οι εξελίξεις στην Τουρκία, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα. Ξεκινώντας από το τελευταίο, τις εξελίξεις στην Τουρκία, αναρωτιέμαι πώς κρίνει τώρα η ευρωπαϊκή ηγεσία το ότι έχει εμπιστευτεί ουσιαστικά όλη την ευρωπαϊκή πολιτική για το προσφυγικό σε μια συμφωνία με το απρόβλεπτο καθεστώς Ερντογάν. Βλέπουν τι προβλήματα και τι επικίνδυνες καταστάσεις για την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ελλάδα μπορούν να προκύψουν; Έπειτα, όσον αφορά το Brexit, δυστυχώς δεν διαβάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Άλλοι θέλουν απλώς να τιμωρήσουν τον βρετανικό λαό για την επιλογή του, άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να ξανασχεδιάσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με τα στενά εθνικά τους συμφέροντα, κι υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν την ευκαιρία να τη διαλύσουν. Φυσικά και πρέπει να ξανασχεδιαστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το θέμα είναι πώς. Η Ε.Ε. πρέπει να βγει από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, να ξαναστήσει στα πόδια του το κοινωνικό κράτος και να λειτουργήσει αληθινά δημοκρατικά.
Αρχίζει να διαμορφώνεται συναίνεση για την αλλαγή των βασικών πολιτικών κατευθύνσεων, δηλαδή την απομάκρυνση από τη λιτότητα;
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρατηρούμε ότι όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και οι Πράσινοι, και πολλοί από τους Σοσιαλιστές, και αρκετοί από τις άλλες πολιτικές ομάδες συμφωνούν πια ότι η λιτότητα είναι η βασική απειλή για την ενότητα της Ευρώπης. Υπάρχει έδαφος για κοινές πρωτοβουλίες. Βέβαια, το πρόβλημα είναι πώς θα γίνει αυτό. Γιατί όταν ανοίγουμε τη συζήτηση για το Σύμφωνο Σταθερότητας, που είναι η βάση της μόνιμης λιτότητας στην Ευρώπη, τότε φαίνονται οι μεγάλες διαφορές μας. Δείτε το τελευταίο παράδειγμα, τι έγινε με την Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή το έλλειμμά τους ξέφυγε από τους στόχους μείωσής του, ήρθαν η Κομισιόν και το Ecofin και τους επέβαλαν κυρώσεις με βάση τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας. Είναι εντελώς παράλογο. Για να σταματήσεις τη λιτότητα πρέπει να αυξήσεις τις δημόσιες δαπάνες για επενδύσεις και θέσεις εργασίας και να ενισχύσεις τα εισοδήματα των ανθρώπων που έχουν υποφέρει από τις συνεχείς περικοπές. Από εκεί θα έρθει και ανάπτυξη. Ε, λοιπόν, αυτό δεν γίνεται χωρίς να αυξηθούν κάπως και τα ελλείμματα. Δεν λέω να τα αφήσουμε να ξεφύγουν εντελώς από τον έλεγχο, αλλά δεν είναι δυνατό οι κοινωνίες και οι οικονομίες να υποφέρουν απλώς για να έχουμε μηδενικά ελλείμματα. Είναι θέμα απλής λογικής.
Τι εκτιμάτε για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων σχετικά με τη δεύτερη αξιολόγηση και συγκεκριμένα για το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων;
Είμαι και ανήσυχη, είμαι και αισιόδοξη. Είμαι ανήσυχη γιατί βλέπω και ακούω τι ζητάνε οι εκπρόσωποι των δανειστών για τα εργασιακά. Απαράδεκτα πράγματα, ελπίζω να μην τα φέρουν στις διαπραγματεύσεις τον Σεπτέμβριο. Από την άλλη πλευρά, είμαι και αισιόδοξη γιατί ακούω ότι το υπουργείο Εργασίας έχει σταθερή θέση. Ότι δεν συζητάει τίποτε άλλο εκτός από τα τρία ζητήματα που έχουν συμφωνηθεί, δηλαδή την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, τις ομαδικές απολύσεις και κάποιες αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο. Κι είναι θετικό που πέτυχε την κοινή δήλωση της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών οργανώσεων για τα ζητήματα αυτά. Ελπίζω, μόνο να μην πουν άλλα πράγματα οι εργοδοτικές ενώσεις στις συναντήσεις με τους εκπροσώπους των δανειστών. Όμως, δεν βλέπω τα συνδικάτα να είναι σε ετοιμότητα να κινητοποιηθούν, να προβάλουν και να στηρίξουν τις δικές τους θέσεις. Κι εδώ είμαι πολύ ανήσυχη. Αυτή η διαπραγμάτευση δεν είναι υπόθεση μόνο της κυβέρνησης και των δανειστών, είναι πρώτ’ απ’ όλα των ίδιων των εργαζόμενων.
Η επίλυση των εργασιακών στη βάση των βέλτιστων πρακτικών, όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα, βρίσκεται κοντά σε όσα γνωρίζουμε για το λεγόμενο “ευρωπαϊκό κεκτημένο”;
Όχι ακριβώς. Το έχω πει κι άλλη φορά, ότι οι λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» έχουν παγίδες. Για παράδειγμα, μπορεί η Κομισιόν να έρθει τον Σεπτέμβριο και να πει: «Εγώ θεωρώ πολύ καλή την εργασιακή μεταρρύθμιση της γαλλικής κυβέρνησης, γιατί ενισχύει την ευελιξία και την κινητικότητα και δημιουργεί θέσεις εργασίας για τους νέους ανέργους». Ξέρουμε ότι ο γαλλικός εργασιακός νόμος ουσιαστικά ακυρώνει τις συλλογικές συμβάσεις και βάζει στο περιθώριο τα συνδικάτα. Ο Γιούνκερ έχει εκφραστεί θετικά για τον νόμο αυτό. Μπορούμε να τον δεχτούμε ως παράδειγμα για μίμηση; Όχι, βέβαια! Αλλά παγίδα υπάρχει και στο δεύτερο ζήτημα που ρωτάτε, δηλαδή στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Γιατί στην κοινή ευρωπαϊκή νομοθεσία υπάρχουν μόνο μερικές γενικές αρχές. Για παράδειγμα, αναγνωρίζεται η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αλλά, από εκεί και πέρα, κάθε κράτος ρυθμίζει με διαφορετικό τρόπο τις εργασιακές σχέσεις. Είναι αρμοδιότητα κάθε κράτους να καθορίζει τι προβλήματα ρυθμίζουν οι συλλογικές συμβάσεις σε επίπεδο χώρας, κλάδου ή επιχείρησης. Δεν υπάρχει «ευρωπαϊκό κεκτημένο» σ’ αυτό. Μακάρι να υπήρχε. Κι εγώ λέω: μπορεί να υπάρξουν συλλογικές συμβάσεις χωρίς να ρυθμίζουν τα ζητήματα του κατώτατου μισθού ή του χρόνου εργασίας; Αν εργαζόμενοι και εργοδότες δεν έχουν αρμοδιότητα να διαπραγματεύονται, να αντιπαρατίθενται και τελικά να συμβιβάζονται γι’ αυτά, τι νόημα έχουν οι συλλογικές συμβάσεις;
http://www.avgi.gr/article/10928/7307063/me-anesychei-e-adraneia-ton-syndikaton-gia-ta-ergasiaka
