Η δυνατότητα συλλογικής διαμαρτυρίας κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα ως ελευθερία της συνάθροισης. Η ίδια η έννοια όμως της συνάθροισης είναι συνυφασμένη με την προσωρινότητα, όπως είχε αποφανθεί ο αείμνηστος Αλέξανδρος Σβώλος (Το Σύνταγμα της Ελλάδος, 1955, τομ. Β’, σ. 195), και πάντως η ελευθερία καθορισμού του τόπου της συνάθροισης αφορά τόπους προσιτούς στον καθένα και δεν νομιμοποιεί την «κατάληψη» δημοσίων ή ιδιωτικών κτιρίων, όπως υποστήριξα σε ανύποπτο χρόνο (Κ. Χρυσόγονου, Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, 3η έκδ. 2006, σ. 482). Όλα αυτά βέβαια δεν συνεπάγονται ότι οι καταλήψεις του είδους αυτού πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολιτικές «μηδενικής ανοχής», με «καταστολή, χημικά και ρόπαλα», όπως έσπευσαν να παρερμηνεύσουν κάποιοι.
Αντίθετα, το Σύνταγμα επιτρέπει τη χρήση βίας από τη δημόσια δύναμη μόνο στα πλαίσια της αρχής της αναλογικότητας, δηλ. στο ελάχιστο δυνατό όριο και μόνο όταν αυτή είναι αναγκαία για την υπεράσπιση άλλων, υπέρτερων εννόμων αγαθών. Τα περιθώρια διαλόγου πρέπει να εξαντλούνται πάντοτε. Εξάλλου το ζητούμενο δεν είναι να επιβληθεί ο σεβασμός στη νομιμότητα δια της βίας, αλλά να εμπεδωθεί στη συνείδηση των πολιτών μέσω της διαπαιδαγώγησής τους στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τούτο δυστυχώς δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου το μάθημα της πολιτειακής παιδείας είναι παντελώς παραγνωρισμένο και περιθωριακό στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
